KARDEŞ ÖLÜMÜ YAMAN BİR DUYGU

Annem kansere yakalandığında 44 yaşında idi.

Bir yıl mücadele etti ve bu dünyadan göçüp giderken, bizlere son beşik, tekne kazıntım dediği sevgili Adem i emanet etti.

Annem öldüğünde, Adem henüz 12 yaşında idi.

Zarif, narin, ince ruhlu bir çocuktu.

17 yaşında İmam Hatip Son sınıfta okurken Böbrek yetmezliğinden hastaneye yattı.

Böbrekleri iflas etmişti.

Abisi Musa, böbreğinin birini vererek, onu hayata döndürdü.

Tam 35 yıl bu böbrekle yaşadı.

İki ay önce bazı şikayetlerinden dolayı hastaneye gitti.

Vücutta tuz eksikliği var dediler, gönderdiler.

Bir ay önce bir daha gitti. Şikayetleri devam ediyordu.

Yatıralım bir bakalım dediler. Çünkü 35 yıl önce aynı hastanede böbrek nakli olmuştu.

Yirmi gündür bütün aile Ankara da.

Sevgili Adem in iyileşerek hastaneden çıkmasını bekliyor, dua ediyorduk.

Bir ay mücadele edebildi.

O narin vücudu daha fazla dayanamadı. Yürüyerek gittiği hastaneden böbrek yetmezliği ve solunum yetersizliği gerekçesi ile 18.Nısan.2020 sabahı saat 09.20 de ölüm haberini verdiler.

Bu haber ailemizi çok etkiledi.

Çünkü o yedi kardeşin en küçüğü, rahmetli annemizin emaneti idi.

Adem i  19.Nisan.2020 tarihinde Trabzon, Dernek pazarındaki köyümüzde yatmakta olan annemizin mezarının tam da ayakucuna defnettik.

Defin sırasında Annemin mezarına şöyle bir baktım.

Anneme dedim ki, anacığım emanetine gereği gibi bakamadık.

Önce Allah a sonra sana teslim ediyoruz.

Mezarlıktan ayrılırken, anacığım onu, bacaklarının üstüne alarak küçükken uyuması için ninniler söyleyip salladığı gibi, şimdi de aynı şekilde salladığını, ninniler söylediğini hissettim.

Sanki biraz da sitem ediyor gibi,

“o benim tekne kazıntımdır, ben ona bakarım” dediğini duydum.

Kardeş ölümü ne yaman bir duygu imiş. Allah kimselere yaşatmasın.